Menu
In de herfst van 2020, kwam ik door mijn interesse voor rituelen, op het spoor van labyrinten. Ik las er over en zo wakkerde het vlammetje in mij aan. Een labyrint, eenvoudig prachtig! Niet alleen in zijn vorm, maar ook in zijn betekenis op velerlei gebied.
Natuurlijk wilde ik het labyrint ook ervaren. Zo kwam het dat ik op een doordeweekse dag op zoek ging naar het dichtst bij zijnde, openbaar toegankelijke labyrint. Dat was het labyrint ‘Op de Borkeld’ te Markelo in de gemeente Hof van Twente.
“Ontmoeting bij het Labyrint”
Hoewel ik er gevoelsmatig al dichtbij moest zijn, kon ik het labyrint niet vinden. Hierop vroeg ik een wandelaarster of zij bekend was met de exacte plek van dit labyrint. De vrouw had nog nooit van een labyrint gehoord. Op haar telefoon zocht zij de locatie en wees mij de weg. Ik vervolgde mijn weg, reed heen en terug, maar op één of andere manier kwam ik er nog steeds niet..
Weer kwam ik de jonge vrouw tegen op mijn pad. Ik lachte naar haar en zei dat ik nog steeds zoekende was. De vrouw bood aan om met me mee te lopen en samen op zoek te gaan. Daar gingen we dan, twee voor elkaar totaal onbekende vrouwen die samen een bos in wandelden, op zoek naar een labyrint. Voor de één een volslagen onbekend iets, voor de ander een ‘kunstwerk’ om zelf te willen gaan ervaren.
Dit is, denk ik persoonlijk, al één van de bedoelingen van een labyrint. In contact komen met medemensen. Elkaar zien en proberen te verstaan. Samen op weg te gaan. We raakten al wandelend, verwikkeld in een prachtig en persoonlijk gesprek.
Het Labyrint op de Borkeld te Markelo
Daar lag het labyrint, heel eenvoudig en mooi. Uitkijkend over het weidse veld. Ik keek naar de vorm. Een Chartres labyrint. Ik wilde het labyrint graag gaan lopen. De vrouw vroeg me; “Zal ik op je wachten?” Jee, iemand die op mij wil wachten. Wat fijn!
Ik ging het labyrint binnen en kwam van alles tegen (in mijzelf). Vooral ‘vertrouwen’… De vorm klopt toch wel? Er zullen toch geen stenen verlegd zijn? Ah, nu ben ik bijna in het midden. Huh, ik word eerst nog weer naar buiten geleid. Poe, het is nog best een lange weg! Zo speelde er zich van alles in mij af..
Ik voelde me gesteund door iemand die er ‘gewoon’ bij was. Niets zei, maar er wel was. Wachtend op mij. Ineens had ik het midden van het labyrint bereikt. Ik stond in de bloem. Het was zo bijzonder. Ik keek om me heen en had oog voor de omgeving. Maar ook in mijzelf gebeurde er wat.
Ik bleef nog even in het midden en ging toen de weg terug. Ik voelde me blij en tevreden, maar vooral ook ontroerd. Ik nodigde de jonge vrouw uit om het labyrint ook te gaan lopen. Nu zou ik ook op haar wachten. Wat er daarna gebeurde was zo intens en bijzonder…
Een hele tijd later liepen we vervuld en napratende het bos uit. Voor ons beiden was dit een hele bijzondere ontmoeting geweest. Vanaf dit moment wist ik het zeker; We gaan een labyrint bouwen!
– Annette Jansen Holleboom
Locatie Labyrint: 52°23’38″N 6°22’8″ O
Adres dagcamping: Bergweg 5, 8105 TZ Luttenberg
Mail: info@leylijnlabyrintluttenberg.nl